Site 25

Moppen van Fonne

Het handborsteltje

Christien was het beu, dat zei ze alle dagen,
zo elke avond met de kinderen alleen.
’t Hielp niet met steeds beloven of met zagen
bij haar vriendinnen kloeg ze steen en been.

Leon haar man, die ging zo vaak naar het café,
hij kwam heel laat thuis , zeg maar een gat in de nacht.
Verscheidene keren had hij een vriend of zelfs twee,
hoerepoepeloere zat naar huis meegebracht.

’t Werd weerom avond en lijk altijd, het werd weer laat.
Leon was van geen uren ver te bespeuren.
Plots hoort Christien een gestommel op de straat
maar helaas, Leon staat voor gesloten deuren.

Na een ijzige stilte wordt er kort gebeld,
5 sec .later hoort Christien een licht geklop.
ze loert geniepig door ’t venster en ziet haar held
maar deze keer is ze formeel, ik sta niet op.

Voorzichtig trekt ze het venster op een kier
en werpt hem sissend, tergend traag een kussen toe.
“ Hier zie, dronkenman, slaap maar buiten op ’t plankier,
naar boven komen gaat toch niet meer, ge zijt doodmoe.

Vijf minuten later hoort ’t vrouwtje weer gebons,
in de verte klinkt gekreun en hees geroep.
“Werp me in godsnaam een deken, en liefst dat van dons
’ t is hier toch zo koud en ook zo hard op de stoep.”

Christien twijfelt even , maar gaat er toch op in,
ze werpt hem het deken toe en duikt weer in haar bed,
ze denkt, ondanks alles krijgt hij toch weer zijn zin
maar wat ik nu in feite doe , is toch niet net.

Heel zeker een half uur is het nu akelig stil.
Christien is onrustig maar bijna ingedut,
plotseling schiet ze wakker met een luide gil.
“ vrouwtje lief, ‘k kan niet slapen, ‘k ben gans uitgeput.”

“ Een gunst nog en ‘k zal me nooit meer bezatten
werp mij het handborsteltje, ‘ k weet het ,’t is maar nep,
ge weet uit ervaring, ‘k kan de slaap niet vatten
als ik , oh arme, geen haar in mijn handen heb.”

Godwaert 17 01 01

>> archief moppen