Lucienne Bruggeman
Een hart dat honderd jaar blijf kloppen
nog veel te jeugdig om al te stoppen,
integendeel we mijden slenter en sleur
al staat de koude winter voor de deur.
Na zoveel jaren, hier en daar wat sleet,
wie zegt dat hij nooit iets vergeet
heel serieus is hij zeker niet,
‘t Voornaamste als je van ’t leven maar geniet.
Je ziet en hoort allicht wat minder,
“wat blieft, wat zegt die nu, wie is dat ginder?”
Neem mijn hand en wandel een pauze
al kraken mijn ledematen van de artrose.
Een nieuwe dag, de lucht wordt weer hemelsblauw
en aan de naakte takken hangt nog dauw,
de zon brengt de vroege vogeltjes mee,
en weer doen we een wandelingetje met ons twee.
Vandaag voel ik me opgewekt en blij,
met zoveel dankbare mensen rondom mij.
Als ’t God belieft, we gaan dat zeker zien
tot over “ja zeg maar, een jaar of tien.”
Lied op de wijze van: In de stille Kempen
Ode aan de honderd jarige Lucienne
Een november avond
in de maneschijn
hoord ‘ik Bertha roepen
‘k zal gauw moeder zijn.
Luci (enne) werd geboren
’t was groot feest dichtbij
d’ eerste van drie dochters
Met twee broertjes bij.
Refrein:
Hoe schoon hier op ’t haantje
met MOEDER erbij
Dat is hier op ’t haantje
de hemel voor mij.
Hoe schoon hier op ’t haantje
met OMA erbij
dat is hier op ‘t haantje
de hemel voor mij.
Van de nonnen kreeg ze
heel veel godsdienstles
maar ook d’ and’re vakken
waren een succes.
’t wordt een kloosterzuster
had ma mère voorspeld
’t is niet uitgekomen
(want) Arsène was haar held.
Refrein
Uit zijn duivenkoten
had Maurits goed zicht.
Zag Lucienne lopen,
met Arsène heel dicht.
’t Viel in goede aarde,
dat Lucienne ‘t mocht,
want de beste paarden
zijn op stal verkocht.
Refrein
Rita kwam als eerste,
bij ’t gelukkig paar,
Willy kwam ter wereld,
zus was al twee jaar,
Arsène en Lucienne
trainden dapper voort,
maar van hun exploten
werd niets meer gehoord.
Refrein
Gaat het soms wat minder
als iets tegenslaat.
heb je ook wat hinder
als je rechtop staat.
Steekt de reuma tegen
hulp zal er wel zijn
weet dat na de regen
komt weer zonneschijn.
Samen zingen wij nu,
voor haar honderd jaar
Heffen wij het glas
en toasten al te gaar.( godwaert = fons de fauw)
Refrein
Het weer
Links
Snelgids
· Contacteer Sint Caroluskerk
· Zo is Doomkerke
· Doomkerke in een notendop
· Dorpslied
· Kamphuislied
· Uw (handels)zaak toevoegen
· Zoek in deze site
Moppen van Fonne
Wie schoentje past trekke het aan.
De winter was pas twee weken oud.
’t Was gesneeuwd en ijsbijtende koud.
Een hongerige vogel keek uitgeput van op ons dak,
‘k kreeg medelijden en ‘k timmerde een voedingsbak.
Die vulde ik met zaden en kruimels brood,
’t beestje pikte gulzig en was gered van de hongerdood.
Maar ’s anderendaags, ‘k weet niet hoe het ging,
er zaten daar wel 10 vogels in een grote kring.
Ik vulde die voederbak tot boven en bleef staan,
wel honderd vogels kwamen eraan.
Vogels van alle slag, ze krijsten door elkaar.
Ik keek geamuseerd, naar een zeldzaam exemplaar.
’t Werd lente en ze bleven maar komen.
Ze maakten nesten , eerst in de hoge bomen,
ze werden alsmaar driester, op ’t balkon en onder de goot,
in alle holtes van het dak, de kleintjes werden groot.
Ze aten, fladderden en floreerden continue,
in duikvlucht pikten ze een worst van de barbecue.
Dat was er over, ‘k begon met de voederbak weg te nemen.
Geen eten meer, de volgende week waren alle vogels verdwenen.
Maar toen begon de grote kuis, geen schor geroep,
weken duurde het gewas en geplas van die vuile troep.
Bij deze heb ik de aandacht van de lezer gewekt,
neem de voederbak weg en iedereen vertrekt. Godwaert