Lucienne Bruggeman

Een lijvig boek kun je schrijven over Lucienne, oudste vrouw van Doomkerke, maar ik moet het in een notendop samenvatten. Trouwens 97 jaar is geen wiegenkindje meer!

Lucienne werd geboren op 16 november 1919 als de oudste van 3 dochters: Angele en Germana en twee zonen Marcel en Lucien. Ze groeide op aan de rand van Doomkerkeplaats. Over haar prille jonge leven valt niet al te veel te vertellen. Wel weten we dat ze tijdens de zomer maanden veel op het land hielp, om bijvoorbeeld kleine patatjes te rapen voor in het fornuis als zwijnsvoer. In de winter, als het een beetje vroor, ging ze 'slieren' en ijsstoelen op de weide van Monten Deeskes ( Edmond Lanckriet). De helft van de kinderen van de plaatse brachten daar hun tijd door, na de schooluren en in hun luttele vrije dagen. Als oudste dochter mocht Lucienne nu en dan met haar moeder op bezoek naar haar tante in Beitem. Samen stapten ze naar Wingene waar ze met de tram verder reisden naar Roeselare. Dat het een grote gebeurtenis was, voor beiden, hoeft geen betoog. Maar vanaf haar plechtige communie ging ze met geruststellende punten als een van de knapste leerlingen naar het pensionaat als intern in Ruiselede, waar de lessen uitsluitend in het Frans werden gegeven. Omdat het allemaal Vlamingen waren verviel de legendarische spreuk: "Pour les Flamands la même chose".

De zondagen in haar jeugd verliepen volgens een vast stramien. ’s Morgens naar de mis en in de namiddag naar de vespers en het lof. Uitgaan om te dansen was taboe. Vader Maurits orakelde: "Een goed paard moet op stal verkocht worden." Ondanks vader haar met argusogen volgde van op zijn duivenkot, kwam ze toch toevallig in contact met Arsene.

Er was een feestje ten huize Busschaerts (heden bewoont door Christof Van Colen, zoon van Albert,) die landbouwwerken deden. Doordat Arsene een boerenzoon was en klant van de Busschaerts was hij ook uitgenodigd. Ook Lucienne was gevraagd als buurmeisje. Lucienne had maar de baan te dwarsen en ze was ter plekke op het feest. Dat het feest zou blijven duren had ze ook niet verwacht.

Arsene in Wingene geboren, overleden in januari 2010, werd vrijgesteld als oudste zoon, maar zijn broer werd door de Duitsers opgeëist. Daardoor werd Arsene voortvluchtig uit angst dat hij voor zijn broer zou aanzien worden en zo heeft Arsene veel nachten in het een of ander varkenskot geslapen. Ook de tarwe- of roggevelden waren hem niet vreemd, maar hij koos wel zo zijn plaats uit dat hij steeds de achterdeur van zijn huis kon in de gaten houden. Zo werd de trouw steeds maar uitgesteld. Maar uitgesteld is niet verloren dacht Lucienne en in maart 1946, toen het ferm gesneeuwd was, zijn ze getrouwd. Ze gingen wonen in St. Rita in Moerkerke op een klein boerderijtje waar er amper elektriciteit was, laat staan lopend water. Nog algauw hadden ze er een paar koeien, maar door omstandigheden zijn ze in de jaren 50 terug gekeerd naar hun roots. Hier hadden ze een gemengde boerderij. Zes melkkoeien, kippen, een hoopje zwijnen en twee of drie zeugen. Ze hadden ook twee boerenpaarden, een is doodgevallen (ouderdom?) en het ander brak ongelukkig genoeg zijn poot en moest afgemaakt worden

Vooruitstrevend gelijk Arsene was, kocht hij zich een tractor, toen ter tijd was de Massey Ferguson het meest in trek.
Intussen begon Lucienne een boerenmarkt 'avant la lettre'. Ze verkocht er eieren, patatten en melk aan de buren en zelfs kwam er eentje vanuit Tielt om van de eieren te proeven, van buitenlopers. ’k Zeg niet dat Lucienne curieus was, maar ze werd alle nieuwtjes en roddels zomaar in de schoot geworpen. Elkeen wist steeds het zijne te vertellen. Wie zou er daar niet van profiteren en genieten.

De verse melk viel ook in de smaak. Ook Irma, de vrouw van meester Vyncke kwam dagelijks met haar kruik voor gans het menage melk afhalen. Hoe dikwijls dat ze pap geroerd heeft terwijl Lucienne nog aan ’t melken was en dat ze even moest wachten, is ontelbaar.

Maar Lucienne deed meer dan alleen maar de buren bestellen. Ze is jaren in veel bonden geweest als bestuurslid. Het langst was ze in de boerinnenbond, kort nadat ze hier op de plaatse kwam wonen. Jaren was ze secretaresse (onder voorzitterschap van Margriet Delaere, vrouw van Octaaf Bruggeman,) om zoals ze smalend zegt: het papierwerk doen.

Veel namiddagen spendeerde ze al haar tijd om de lidgelden op te halen. In sommige posten moest zij voor 2 bonden het lidgeld innen.

Inmiddels vervlogen de jaren en werd het tijd om het een beetje kalmer te doen. Maar een beetje kalmer is een groot woord. Bij Georges en Margriet werd er tijdens de oogstperiode en het patattenseizoen een aardig handje (en tandje) bij gestoken.
 
Haar broers, Marcel en Lucien zijn patermissionaris geworden. Marcel, moest in België blijven door ziekte en is op 56 jarige leeftijd overleden in een ziekenhuis in Roeselare, na nog ongeveer 5 jaar econoom geweest te zijn in een rusthuis in Rumbeke terwijl Lucien in een klooster te Scheut - Anderlecht verblijft.

Intussen werden hun twee kinderen geboren. Rita, die jammer genoeg op jonge leeftijd overleden is en Willy.
Willy komt dagelijks rond 11 u een bezoek brengen aan zijn moeder. 11 u. is ook aperitief tijd, maar dat had de snuggere lezer al gesnapt.

Haar boerderijtje, het paradepaardje van de Brandstraat, daar kunt ge niet naast kijken, door Lucienne en nu meer en meer door haar zoon Willy met hun groene vingers tip top in de kijker gezet. Een pareltje!

Lucienne heeft 2 kinderen, vier kleinkinderen en 10 achterkleinkinderen
Tussen de vele vergeelde foto’s werd nog een verkreukeld papier gevonden met een gedicht, een acrostichon, dat voor haar 90ste verjaardag werd voorgedragen:

L     ange dagen, door de jaren heen was je in de weer.
U     itnemend goed was je ,een en al oor voor ons gezaag ,
C     omplexen had je niet en nooit zei je, wacht tot de volgende keer.
I     n alles was het: ik doe het nog vandaag.
E     ens was ’t storm, ‘t donderde, of ’t was bitter koud,
N     immer was het teveel, te lastig, of te benauwd.
N     ooit was er twijfel, in alles was je goed en zo spontaan
E     n ga zo verder de honderd komt er aan.
 
O     ok dank voor alles wat je deed en doet,
M     et een blij gezicht, vol goede moed,
A     anvaard ons wensen het ga je goed.

Aan alles komt een ende, veel kussen van gans van de bende.

godwaert=Fons De Fauw

18 april 2017

Fotogalerij

Terug naar vorige pagina