Achiel Sucaet
Achiel Sucaet is geboren op 20 november 1921 in Kruiskerke. De nu 93 jarige woont al 62 jaar naast het voetbalveld in Doomkerke. Achiel groeide op in Ruiselede als zoon van Emiel Sucaet en Emerentia Hicket. Hij had drie zussen en vier broers. Hij is de derde van de acht kinderen.
Achiel begon al op vroege leeftijd te werken en te klussen. Op het einde van de jaren dertig reed hij met melk rond voor een Aalterse melkerij. Het is daar dat hij zijn vrouw Rachel Saelens (10-04-1924) leerde kennen. De oorlog dwarsboomde hun relatie. Achiel verstopte zich tijdens de oorlog voor de Duitsers die alle jonge mannen opeisten. Na de oorlog moest hij zijn legerdienst vervullen in Duitsland. In Soest. Rachel en Achiel vrijden per briefwisseling.
Na zijn afzwaai ging hij werken bij boer Vande Caveye. Hij speelde toen met de duiven samen met zijn broer. Ze hadden de beste duiven van heel Ruiselede en ver daarbuiten. 
Toen hij in 1953 trouwde stopte hij met de duivensport en verhuisde hij naar Doomkerke.
Achiel en Rachel bouwden er hun huis. Rachel boerde thuis een beetje en zorgde voor hun drie dochters Ann (1955), Christianne (1958) en Martine (1959). Achiel heeft vanaf de verhuis naar Doomkerke tot zijn pensioen gewerkt bij Boomkwekerij De Bel in de Krommekeerstraat. Hij was hun eerste werknemer en is er gebleven tot aan zijn pensioen. Hij hield ook melkkoeien en specialiseerde zich in het vetmesten van kalveren. Zijn karige vrije tijd spendeerde Achiel in de tuin en kweekte groenten. Hij teelde er altijd veel te veel en zo waren familie en vrienden er als de kippen bij om salade, wortelen en prei gratis mee te krijgen. Hij gaf het allemaal weg. Als hij op pensioen was begon hij weer met de duiven te spelen. Hij speelde op korte afstanden. Poelen wilde hij niet.
Ieder jaar met Haantjes kermis, het eerste weekend van juli, kwam heel de familie samen om taart te eten. Achiel is zeer sociaal ingesteld, een echte familie mens. Hij is een eenvoudig mens zoals zijn dochter Christianne zegt. Achiel en Rachel hebben 3 kleinkinderen; Kristof, Sofie en Sven. Hieruit hebben ze 3 achterkleinkinderen; Layla (7), Gitte (4) en Maurits (3).
Hij kreeg veel bezoek. Iedereen kwam bij hem om eens de goeie oude tijd op te rakelen. Zijn vrienden Jeanette Braet, Noë Defauw, Marcel Borms en vrouw Clara, Yvan en Anneke Van Der Meulen kwamen er regelmatig langs voor een gezellige babbel. Maar hij had een boontje voor Maddy (vrouw van garagist Patrick De Fauw.) Zij mocht, en zij alleen mocht haar auto op zijn oprit parkeren als ze nog eens de plaatselijke vedetten kwam aanmoedigen. Toen Rachel ziek werd kwam er een zware tijd voor Achiel. Ze overleed in 2009, ze was toen 83 jaar. De laatste vijf jaar dementeerde ze en verbleef in het rusthuis in Oostrozebeke.
Achiel was vroeger een fervent kaarter. Vooral in Café New York bij Rita was hij een graag geziene gast en in café De Boltra in Kruiskerke speelde hij met de krulbollen. Zijn grootste passie is nog steeds naar de voetbalmatches van FC-Doomkerke kijken. Toen hij zijn huis bouwde werd ook FC-Doomkerke opgericht. Er werd eerst gedacht om voetbal te spelen op een weide van Achiel. Deze was echter te drassig. Zo komt het dat het voetbalveld nu aan de andere kant van zijn huis ligt. Achiel heeft nog geholpen om de drainagebuizen te leggen onder het veld. Tot de jaren zeventig liepen er koeien van Achiel op het terrein. Enkele uren voor de match werden de koeien weg gehaald en de uitwerpselen opgeruimd. Dat waren onvergetelijke tijden. Samen met zijn beste vriend Marcel Borms heeft hij de kantine helpen bouwen en inrichten. In de pauze van de matches zorgden zij er voor dat de spelers hun koffie kregen. Ze zorgden er ook voor dat de lijnen van het voetbalveld gekalkt waren. Achiel is altijd nauw betrokken geweest met het Doomkerkse voetbal, niettegenstaande hij nooit sportief was en zeker zelf nooit gevoetbald heeft. Tot september 2015 stond Achiel in weer en wind buiten om naar elke match te kijken.
Zijn gezondheid gaat achteruit en momenteel verblijft hij in het rusthuis Sint-Andries in Tielt. Hij weet heel goed dat hij niet thuis is, alhoewel zijn geheugen hem nu en dan in de steek laat. Hij wil zo graag naar huis, naar zijn voetbalplein, herhaalt hij de hele dag door. ( inmiddels overleden op 20 01 2016 )
Fotogalerij
Bron: Sylvia Konior
Publicatiedatum: 07/11/2015
Het weer
Snelgids
· Contacteer Sint Caroluskerk
· Zo is Doomkerke
· Doomkerke in een notendop
· Dorpslied
· Kamphuislied
· KFC Doomkerke lied
· Uw (handels)zaak toevoegen
· Zoek in deze site
Moppen van Fonne
Martha of was het Maarten?
Martha was de jongste, maar ze was haantje de voorste van de klas,
ze noemden haar Maarten omdat het een echte knechten brakke was.
Een salto mortale, het klimrek, de bok en de plint daar had ze niets aan,
ze stond moeiteloos op haar handen, ja, ze kon er zelfs op gaan.
Ze roofde vogels in de bomen en droeg een sjofele broek,
haar brute woorden zette ze kracht bij met een grove vloek.
’t Was geen gewone,’t was une pièce unique ,dat mag gezegd,
leren deed ze niet graag, maar ze was wel mechanisch aangelegd.
Ze volgde vakschool, voor een meisje was dat weergaloos
en haar praktische opleiding , dat verliep vlekkeloos.
Ze leerde er lassen en frezen en slijpen en boren,
“een ware stielman” , zei de leraar,” is onder ons geboren.”
Dat ze garagist wilde worden ,hing al lang in de lucht,
in het schriftelijk examen slaagde ze amper met vrucht.
Maar de praktijk had geen enkel geheim, ze was er de held,
ze wilde wel zelfstandig zijn, maar het ontbrak haar aan geld.
Ze solliciteerde, niemand was happig om haar aan te nemen,
een vrouwelijke garagist, lach niet ,dat kun je niet menen.
Haar oom was bij de VAB en hield de hand boven haar hoofd,
hij ging naar de directie en daar werd haar een baan beloofd.
Het coronavirus sloeg toe en ging met hele hoge koorts gepaard,
ook de wacht op de weg werd jammer genoeg niet gespaard.
Martha leek immuun, ze werd niet ziek en de volgende dag,
mocht ze bij haar nonkeltje, bij de VAB aan de slag.
’t Personeelsgebrek was dramatisch, Martha moest alleen op stap,
van bij de eerste panne dacht de chauffeur 1 april, dat is een grap.
Een vrouw als garagist, met grote pet en vuile vettige kleren,
allé vooruit dacht hij, we zijn nooit te oud om iets te leren.
De motorkap werd geopend in een fractie van een seconde,
Martha keek, voelde en betaste al de draden in ’t ronde.
Ze maakte haar wijsvingers nat en Miel dacht wat hebben we nu?
Maar heel deskundig legde ze die op de kontakten van de accu.
“ ‘ k dacht het al” zei Martha,” uw batterij is sjieke plat, dat is de reden"
“ maar enfin “ zei Miel, “ ‘k heb ze net gekocht , twee weken geleden”
Maar de uitspraak die volgde deed zijn wantrouwen nog groeien
Martha zei” helemaal plat, anders zou mijn spiraaltje toch gloeien!….Godwaert 06 04 22