Galerij St-Elooi Doomkerke 10-12-2011

Moppen van Fonne

't Is nooit te laat....

Een vrederechter had het druk
met minuscule zaken allerhande:
“ Een boer reed een afsluiting stuk,
een buur stak de haag in brande”.

Hij trachtte zoveel hij kon
de zaak te regelen in der minne,
hij wist het uit welingelichte bron
en moest nooit een foef verzinnen.

Op een dag , ’t kantoor was al gesloten
wordt er opeens zo lang gebeld
en plots lijk uit zijn droom geschoten,
is hij naar de deur gesneld.

Hij grijpt naar ’t slot, maar aarzelt even
ge weet maar nooit in deze tijd.
Ze staan u brutaal naar ’t leven,
och arme ,voor een kleinigheid.

’ t Is misschien nog de facteur
die nog komt langs gelopen.
Hij gaat ieder jaar van deur tot deur
om postkalenders te verkopen.

Vol verrassing ziet hij echter
Oscar en Emmerance staan.
Die vragen hijgend aan de rechter
“of ze NU nog mogen binnengaan?”

Oscar was zevenennegentig jaar.
Zij was iets jonger dan haar vent,
Meneer dacht: Dat zijn er nog een paar
voor informatie van hun testament.

Nauwelijks waren ze gezeten
of ze vielen met de deur in huis.
“ ’ t Is misschien nog niet geweten
samen leven, ’t is een kruis.”

“Daarom dachten we” zei Oscar
“want zo kan ik het niet verder aan,
we zullen nu na zestig jaar,
zonder ruzie uit elkander gaan.

De rechter keek verrast en zat daar
als van ’t hand Gods geslagen.
“ In ’s Hemelsnaam na zoveel jaar
kunt ge niets meer van elkaar verdragen.”

’t Is al jaren zei Emmerance
we hielden het voor de kinderen gedekt.
’t Bleef ogenschijnlijk een romance
want immers, ’t is nooit uitgelekt.

De rechter kreeg een knikje van hun beiden
de oudjes waren in hun sas,
“We wachten van te scheiden…..
tot ons laatste kind gestorven was.” godwaert

>> archief moppen