Martin Steenbeke en Marleen Verdonck pioniers van het cabaret.

Toen het toneelgezelschap Nut en Vermaak, (in het leven geroepen door meester Vyncke) ter ziele ging, was het enkele jaren stil in Doomkerke op toneelgebied. In de zeventiger jaren  namen enkele van de oud spelers (namen noemen is steeds delicaat, kwestie van er enkele te vergeten) het initiatief om een cabaret op te starten. Wie er van het begin bij was, zeg maar de grondleggers waren Martin Steenbeke en zijn vrouw Marleen Verdonck. Martin was en is nog steeds een rasechte Doomkerkenaar. Marleen komt uit het naburig Wingene St. Jan. Ze leerden elkaar kennen in de rookruimte van het St. Anderiesziekenhuis. Marleen kwam daar haar pepé bezoeken en daar was ook Martin, geopereerd na een accident op zijn  werk, die af en toe een sigaretje kwam opsteken. Pepé werd meer en vaker met een bezoekje vereerd, als ge begrijpt wat ik bedoel. Ik moet er geen tekeningetje bij maken, Dààr sloeg de vonk over. Van 't een kwam 't ander en ze trouwden in 1971.

Waarom we deze twee eens willen in de kijker zetten is heel eenvoudig: ze zijn in die branche gebleven. Mensen vermaken, amuseren, entertainen. Martin is zanger en bespeelt een keyboard. Marleen is een natuurtalent, kwestie van imiteren en vooral acteren.

Na zijn lagere school werkte Martin  bij  Vaneenooghe in Ruiselede, waar men uitsluitend fietsframes maakte. Na 16 jaar hield hij het daar voor bekeken en deed mee aan een examen voor, lijk dat hij zelf lachend zegt "aan de ijzeren steenweg". Hij slaagde met glans en na 26 jaar mocht hij op welverdiende rust.  Rust is een groot woord. Hij was 14 jaar arbiter in 1ste provinciale. De zaterdag deed hij het voor de jeugd en de zondag fungeerde hij als lijnrechter, tot hij MOEST stoppen wegens hartproblemen. Intussen was hij ook 13 jaar verbonden aan het cabaret in Doomkerke, samen met zijn vrouw Marleen, de pioniers van het vermaarde cabaret rond de Kerstdagen. Krantenkoppen blokletterden: Gezond lachen met cabaret in Doomkerke. Cabaret wil Doomkerke achterover van het lachen, Doomkerke gek van cabaret. Doomkerke spant weer zijn bonte volksvermakers in het gareel, en dat in het onvervalst plaatselijk dialect. enz. enz.

Eén van de affiches die het gebeuren aankondigde ging als volgt.
De cabaretgroep "Lachen is gezond" uit Doomkerke geeft terug dit jaar 4 grandioze voorstellingen. Echt een vleugje ouderwets cabaret. Kluchtige sketches in het sappige dialect uit de streek en dit afgewisseld met wat liedjes.

Dit op donderdag 25 dec. Kerstdag
Vrijdag 26 dec. 2de kerstdag
Zatderdag 27 dec
Zondag  28 dec..
Dit alles gaat door in de parochiale feestzaal Brandstraat 105 (op 300 m. van de kerk.) en dit om 19 u. stipt. Toegangsprijs 120 fr. In voorverkoop 100 fr.
Dit alles is een inrichting van het plaatselijk feestcomité.
Alle mensen die van humor houden en eens hartelijk willen lachen, moeten naar Doomkerke komen op hoger vermelde data ,voor een vleugje ouderwets cabaret.
Tot zover een van de aankondigingen die toentertijd verspreid werden. Nota bene: Ook op de lokale radio werd er reclame gemaakt.

Marleen was de oudste van 4 (2 zussen en 2 broers) en evenals haar man ging ze na de lagere school werken. Eerst werkte ze enige jaren in het slachthuis in Ruiselede, waarvan ze een anekdote kwijt wil. Heel vroeg, 's morgens om vijf uur moest ze aanwezig zijn. Steeds met de fiets door weer en wind, maar op dat vroege uur, heeft ze eens doodsangsten uitgestaan, omdat ze kilometers lang gevolgd werd door een onbekende automobilist. Maar dat was de oorzaak niet dat ze daar stopte en naar Bewico ging. Marleen was creatief, inventief en daar op het naaiatelier leerde ze nog meer de knepen om haar kleren zelf te maken en dat kwam goed van pas voor hun latere optredens. Na 37 jaar knippen,  passen en stikken wenkte haar pensioen, die ze gretig met beide handen aannam. In die jaren trad ze ook op met haar man Martin in het beroemde cabaret. 't Waren niet alleen de repetities en optredens die veel tijd vergden, daar kwam ook nog bij dat ze (de spelers) zelf moesten instaan voor in inrichting van de zaal (stoelen plaatsen, decoratie, en noem maar op). De optredens liepen laat uit en vooral de aprés 's  waren niet te versmaden.
Maar…. 's anderendaags 's morgens moesten ze de zaal opkuisen en weer op punt zetten voor de volgende vertoning om 19 u stipt. Een hectisch leven, maar het applaus en de appreciatie gaven voldoening en vooral toen iedereen uit de bol ging toen ze beiden op het podium het beste van zich zelf gaven, en bij hun verschijning een welgemeend WAW lieten horen. Ze schrokken er zelf van.

Aan alles komt een einde, ook aan mijn verhaal. We wensen hen nog veel plezier en veel succes bij al hun belangloze optredens, wanneer de gezichten van de aanwezigen glunderden als ze de zaal verlaten met: "'t Is jammer dat het gedaan is."

Godwaert 

Contactpersoon: Fons Defauw

Terug naar vorige pagina